Chlamydia trachomatis jest wewnątrzko­mórkowym mikroorganizmem wywołującym chlamydiozę. Tę typową dla wieku młodzień­czego infekcję częściej spotyka się u kobiet, niż u mężczyzn. Około 2/3 pacjentów ma poniżej 25 lat. Na schorzenie to choruje na przykład w Szwecji od 10 do 20% pacjen­tek oddziału ginekologii dziecięcej. W około 30% przypadków infekcja przebiega bezobjawowo, a przypadki objawowe charakteryzują się: zapaleniem cewki moczowej, zapaleniem szyjki macicy, błony śluzowej macicy, zapa­leniem jajowodów, zapaleniem tkanki okołowątrobowej i zapaleniem odbytnicy. Sza­cuje się, że Chlamydia trachomatis jest przy­czyną około 60-70% stanów zapalnych jajo­wodów. W niektórych przypadkach u obojga płci pojawia się niespecyficzne objawowe za­palenie stawów.

W czasie porodu może także dojść do za­każenia noworodka, co objawia się zapale­niem spojówek lub płuc.

Najczęstszym i najpoważniejszym powi­kłaniem chlamydiozy u kobiet jest zniszcze­nie jajowodu z następową niepłodnością.

Chlamydiozę można łatwo leczyć stosując tetra- i erytromycyny, jako leki z wyboru. Bardzo ważne i obecnie obligatoryjne jest badanie partnera, gdyż chlamydioza została zakwalifikowana do chorób wenerycznych.

Kłykciny, które są powodowane przez ludzki wirus brodawczaka należą do częstych infekcji przenoszonych drogą płciową. Czę­stość zachorowań gwałtownie wzrasta. Pa­cjentki mają objawy świądu i przeważnie wcześniej były leczone z powodu drożdżaków. Diagnozę można postawić podczas ba­dania uzupełnionego nałożeniem 3%-owego roztworu kwasu octowego na widoczne miej­sce zakażenia, co powoduje zblednięcie kłykcin w stosunku do reszty błony śluzowej. Wskazane jest również przeprowadzenie ba­dania kolposkopowego. Biopsja do badań hi­stopatologicznych winna być ograniczona do przypadków wątpliwych.