Najbezpieczniejszym środkiem znieczulenia ogólnego, który nie wykazuje ujemnego wpływu na matkę i płód, jest podtlenek azotu. Stosując ten środek z równoczesnym zwiotczeniem mięśni szkieletowych, można w pełni wykorzystać jego analgetyczne działanie, dające się ponadto zwiększyć przez zastosowanie sil­nie, a krótko działających środków przeciwbólowych oraz hiperwentylacji.

Po zniesieniu świadomości chorej dożylnym wstrzyknięciem tiopentonu w dawce nie większej niż 5 mg/kg, która powinna być poprzedzona kilkuminutowym natlenieniem chorej, należy podać w celu ułatwienia intubacji pojedynczą dawkę sukcynylo- choliny dożylnie (1 mg/kg). Znieczulenie ogólne uzyskuje się stosując wentylację kontrolowaną, mieszaniną NaO z tlenem, którego stężenie nie powinno być mniejsze niż 30%. Kiedy pojawiają się skurcze przepony wskazujące na ustępowanie działania sukcynylocholiny, wstrzykuje się dożylnie środek zwiotczający (20?25 mg d-tubokuraryny lub 2?4 mg pawulonu). Konieczność podania dalszych dawek środków zwiotczających (d-tubokuraryny 3?5 mg, pawulonu 0,5?1 mg) powinien ane­stezjolog ocenić na podstawie stopnia porażenia mięśni odde­chowych, podatności płuc i reakcji uśpionego chorego. Zwykle uzupełniające dawki środków zwiotczających podaje się co 15? 30 minut. Znieczulenie podtlenkiem azotu z tlenem i środkiem zwiotczającym może być potencjalizowane przez dożylne poda­nie środków neuroleptoanalgetycznych ? fentanylu i dehydro- benzperidolu w dawkach odpowiednio 0,05?0,2 mg i 2,5?5 mg. Zapewnia to maksymalne wykorzystanie podtlenku azotu i jest szczególnie korzystne we wstrząsie krwotocznym i u chorych w ciężkim stanie ogólnym. Po zakończeniu operacji należy za­mknąć dopływ N2O, a cały układ wypełnić tlenem, podając po­nad 10 l/min. Eliminacja N2O z ustroju trwa 2?3 min. Jedno­cześnie poleca się choremu otworzyć oczy i unieść głowę. Jeśli nie ma on dość siły, po uprzednim wstrzyknięciu 0,5?1,0 mg atropiny podaje się prostygminę (po 0,5 mg) do tego momentu, kiedy chory może na polecenie samodzielnie unieść głowę, co jest równoznaczne z powrotem minimalnej wentylacji płuc. De­cydując się na wybór opisanego powyżej rodzaju znieczulenia ciężarnej, anestezjolog powinien pamiętać o niekorzystnym wpływie nadmiernej i długotrwałej hiperwentylacji na przepływ krwi przez naczynia łożyskowe. Dłużej trwająca hiperwentylacja matki powoduje odruchowy skurcz naczyń, upośledzając tym sa­mym dyfuzję gazów.